Η βάση της κλασικής ιατρικής
Βασίζεται στον άξονα αιτίας – αποτελέσματος. Κάτι δρα βλαπτικά και παράγει την ασθένεια, δηλαδή κάποια διαταραχή στην ομαλή λειτουργία οργάνων και συστημάτων. Η επιδίωξη είναι να εκριζωθεί η «αιτία» και να ανακουφισθούν οι επιπτώσεις, τα συμπτώματα.
Συχνά δεν μπορεί να εντοπισθεί κάποια βασική αιτία, οπότε περιορίζεται στην ελάφρυνση των συμπτωμάτων και των πιθανών επιπτώσεών τους. Γνωστές χρόνιες παθήσεις, παρά την έντονη βιοχημική έρευνα, παραμένουν ένα μυστήριο. Τουλάχιστον το 85% των περιπτώσεων της υπέρτασης είναι ιδιοπαθείς, δηλαδή αγνώστου αιτιολογίας. Τα αντί υπερτασικά φάρμακα τείνουν να χαλαρώσουν τα αγγεία, να ελαττώσουν κάπως την δύναμη των παλμών της καρδιάς και να αποβληθούν υγρά από τους νεφρούς° κάτι σαν βίο υδραυλική. Χρειάζεται να γίνονται συχνές αλλαγές φαρμάκων λόγω σταδιακής εξουδετέρωσης της δράσης τους από τον οργανισμό, καθώς συμβαίνει αυτό που λέμε «τα συνηθίζει» ο οργανισμός. Δεν έχουν την έννοια οριστικής θεραπείας, αλλά πρέπει να λαμβάνονται καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής. Είναι, δηλαδή, ένα είδος διαχείρισης του προβλήματος και όχι η λύση του.
Τέλος, έχουν και παρενέργειες, για την αντιμετώπιση των οποίων συχνά απαιτούνται και άλλου είδους φάρμακα. Αλλά στην βάση του προβλήματος δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Είναι, λοιπόν, αρνητικά ή άχρηστα αυτά τα φάρμακα; Όχι βέβαια. Σώζουν ζωές, ελαττώνουν το υποφέρειν των ασθενών αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα, συχνά το κάνουν πιο πολύπλοκο με τις παρενέργειες, ωθώντας την διαταραχή και σε αλλά συστήματα. Είναι γεγονός ότι στις οξείες παθήσεις και συμβάντα η κλασική ιατρική έχει αποτελέσματα άμεσα και απομακρύνει συχνά σοβαρούς άμεσους κινδύνους για την ζωή των ασθενών. Σε τέτοιες οριακές καταστάσεις, τα αντιβιοτικά, η κορτιζόνη κλπ έχουν άμεση σωτήρια δράση.
Όμως στις χρόνιες παθήσεις δεν μπορεί να δώσει λύση παρά μόνο κάποια διαχείρισή τους. Διαφεύγει της όλης λογικής και προβληματικής ότι μπορεί η αποτυχία λύσης να μην είναι θέμα φαρμάκων αλλά θέμα αντίληψης του τι είναι ο άνθρωπος, ποια επίπεδα λειτουργίας έχει, από τι εξαρτάται το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του εξωτερικού και του εσωτερικού του κόσμου και, εντέλει, του τι είναι η ασθένεια και η υγεία. Αν δεν αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε για το πρόβλημα, δεν θα απαλλαγούμε από αυτό και θα τρέχουμε πίσω από τις επιπτώσεις του (συμπτώματα) χωρίς τελική λύση. Πρέπει να σκάψουμε βαθιά, για να βρεθεί η βασική αιτία στον εαυτό μας. Και αυτό δεν είναι εύκολο, είναι μεγάλη φασαρία, αλλά αναπόφευκτη, αν θέλουμε οριστικό αποτέλεσμα.
Δεν είναι το βασικό θέμα λοιπόν το σύμπτωμα, ούτε αυτό είναι η ασθένεια. Το σύμπτωμα είναι η εκδήλωση της αλληλεπίδρασης της βαθύτερης αιτίας με τους μηχανισμούς του οργανισμού. Είναι σημαντικό να κατανοούμε ότι το σώμα λέει πάντα αλήθεια, αλλά η ερμηνεία του σώματος από τον νου, επηρεαζόμενη από το συναίσθημα, είναι συχνά απατηλή.
