Τα πάντα είναι δόνηση
Αυτό είναι μια πληροφορία όλο και πιο συχνή στην εποχή μας, τεκμηριωμένη πια και από τον χώρο της επιστήμης. Έναν χώρο με ιδιαίτερη βαρύτητα και επιρροή για τον σημερινό άνθρωπο.
Η δονητική φύση της Δημιουργίας πλέον δεν υπονοείται, αλλά καταγράφεται και αποδεικνύεται με όλα τα μέσα που διαθέτει η επιστήμη. Απεικονιστικά μηχανήματα εμφανίζουν απτά τον – κατά την κοινή αντίληψη – αόρατο κόσμο των δονήσεων. Αρκεί μια αναζήτηση στο διαδίκτυο, όπου κάποιος μπορεί να πληροφορηθεί πλήθος ερευνών και πειραματισμών στο πεδίο αυτό.
Ο ορθολογικός νους τρέφεται με την απόδειξη αυτού του γεγονότος, ίσως και να θαυμάζει μα συνήθως δεν είναι σε θέση να συνδεθεί , δε γνωρίζει τι να κάνει με αυτήν την πληροφορία. Κατά μια άποψη, είναι άχρηστη αν δεν προηγείται το βίωμα αυτής ή αν έστω δεν έπεται. Δεν την ενσωματώνει, ούτε και γνωρίζει τον τρόπο να αφεθεί για να επιδράσει στην ζωή του καταλυτικά
Κυματιδιακή φύση και σωματιδιακή φύση
Τόσο αλληλένδετοι κόσμοι και ως συγκοινωνούντα δοχεία η ροή ανάμεσα τους δεν άπτεται της συνηθισμένης διάθεσης ούτε και των συνηθισμένων σχημάτων και κανόνων. Συμβαίνει ούτως ή άλλως, γιατί οι δύο αυτοί κόσμοι στην ουσία τους είναι ένας. Είτε γίνεται αντιληπτό, είτε όχι, ο ένας εισδύει στον άλλον διαρκώς.
Και καθώς η αρχαία γνώση αποκαλύπτεται και μεταφέρεται με τρόπο μυστηριακό μέσα από τη Ζώσα Σχέση, η επιστήμη ξαναανακαλύπτει το ήδη υπάρχον και δρων, μέσα από πειράματα και δοκιμές….
Η επίδραση των δονήσεων στην ύλη
Κάθε δόνηση είναι μια καθαρή πληροφορία, ένα ερέθισμα που εκδηλώνεται και υλοποιείται στον κόσμο των φαινομένων με άπειρους τρόπους.
Η δόνηση υπάρχει, κι ας μην γίνεται αντιληπτή, και προηγείται της εκδήλωσης. Αυτό το πέρασμα από το αόρατο στο ορατό, ο άνθρωπος δεν το βιώνει ως ενότητα. Η διανοητική του προσέγγιση είναι αυτή που περικλείει μόνο ότι του είναι ορατό, με αποτέλεσμα η κατανόησή του, ως μερική, αντί να ενώνει, χωρίζει.
Παρατηρήθηκε λοιπόν, μέσα από αλλεπάλληλα πειράματα, ότι το σώμα ανταποκρίνεται σε ένα επερχόμενο, συναισθηματικής φύσης, διεγερτικό ερέθισμα τέσσερα εώς επτά δευτερόλεπτα πριν από το συμβάν αυτό καθ’αυτό. Η ομολογία του ”κάτι προηγείται της εκδήλωσης” είναι ένα γεγονός που, αν βιωθεί, αλλάζει κατά πολύ την υπάρχουσα στατική αντίληψη του κόσμου.
Έτσι, καθώς δεδομένη πια η ανταπόκριση του σώματος σε ένα πεδίο πληροφοριών που δεν περιορίζεται στη γνωστή μας αντίληψη για τον χώρο και τον χρόνο, τα πειράματα αυτά υποδηλώνουν ότι κάποια πτυχή της αντιληπτικής μας συσκευής σαρώνει συνεχώς το μέλλον. Ποιο κομμάτι μας λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, πώς και γιατί;
Όλα αυτά μαρτυρούν πολύ ξεκάθαρα ότι υπάρχουν και απτές αποδείξεις του αόρατου κόσμου των δονήσεων, μέσα από πολύ συγκεκριμένα βιώματα και καταστάσεις που συμβαίνουν στον εκδηλωμένο κόσμο καθημερινά και συνήθως μη συνειδητά.
Καθώς βαθαίνει η παρατήρηση, γίνεται φανερό ότι αυτά τα γεγονότα περιλαμβάνουν κίνηση και ενός είδους δομή που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που συμβαίνει η συγκεκριμένη διαδικασία. Ακόμη περισσότερο, ότι αυτός είναι ένας ρυθμός κίνησης και εναλλαγής που εμφανίζει την Αρχή του Συμ-βαίνειν.
Αυτή ακριβώς η ρυθμικότητα του με υποψιάζει για τον τρόπο που συμβαίνουν τα πράγματα, τον τρόπο με τον οποίο διαδέχονται το ένα το άλλο, τα όσα βλέπω αλλά και αυτά που δεν βλέπω.
Ο ρυθμός λοιπόν τώρα μετατρέπεται σε μια πολυδιάστατη κατάσταση
Μπορεί και να οριστεί, όμως πρωτίστως χρειάζεται να βιωθεί. Βρίσκεται πίσω από κάθε διαδικασία και είναι και αυτός ένας τρόπος για την εκδήλωση της δόνησης.
Ολόκληρος ο κόσμος μας δονείται και κινείται ρυθμικά. Και αυτό φανερώνεται σε κάθε κίνηση της φύσης. Πρωταρχική κίνηση του κόσμου, η διμερής. Αυτή, που δίχως την εκδηλωσή της ο κόσμος μας δε θα μπορούσε να υπάρξει με την ήδη υπάρχουσα μορφή. Ο χαρακτηριστικός ρυθμός της παλίρροιας και της άμπωτης, η ρυθμική εναλλαγή νύχτας και μέρας, η πορεία από το γέμισμα στο άδειασμα της σελήνης και τόσα άλλα ορατά και αντιληπτά γεγονότα, οικεία στον καθένα μας, υποδηλώνουν την, μεταξύ δυο πόλων, ρυθμικότητα του κόσμου μας.
Αναπόφευκτα, και ο άνθρωπος ζει με ρυθμό κι ας μην το αντιλαμβάνεται πάντα. Όλες του οι λειτουργίες εκδηλώνονται με τρόπο ρυθμικό. Υπόκεινται σε γενικότερους νόμους-Ρυθμούς, καθώς εκδηλώνονται μέσα από την μοναδικότητα του κάθε προσώπου.
Εσωτερικοί ρυθμοί (βιολογικοί, συναισθηματικοί) και εξωτερικοί, όπως μερικοί που αναφέρθηκαν παραπάνω, φαίνεται να είναι ένα ενιαίο δίκτυο κίνησης και αλλαγής, δοσμένο από μια κοινή πηγή.
Τίποτα δεν είναι ακίνητο λοιπόν, τα πάντα δονούνται, εμφανίζονται και εξαφανίζονται, ακολουθώντας μια ρυθμική εναλλαγή. Η αντίσταση σε αυτό το μοτίβο, είναι αντίσταση στην ίδια την ζωή.
Η πληροφορία όμως, είναι ένα δεδομένο που από μόνο του δεν μπορεί να επιφέρει κάποια ενεργητική αλλαγή στο ήδη υπάρχον σύστημα. Χρειάζεται μια ανάσα, μια ματιά, ένα τραγούδι και ένας ρυθμός, μια πρόθεση για να ζωντανέψει η ιδέα και να βιωθεί κάτι καθολικά. Μια Σχέση με Κάτι που ο σύγχρονος άνθρωπος κατέστησε απλώς σχέση ορθολογική και όχι μυστηριακή.
Στο μοτίβο του πομπού-δέκτη, ο άνθρωπος μπορεί να παίξει τον κάθε ρόλο κάθε στιγμή, στα διάφορα επίπεδα. Η αλληλεπίδραση είναι το μόνο ανοιχτό κύκλωμα που μπορεί να δεχθεί ή να μεταφέρει αυτή την δυνατότητα. Αυτό συμβαίνει ούτως ή άλλως, αλλά ποτίζει την ύπαρξη του ανθρώπου μόνο όταν συμβαίνει συνειδητά και μόνο όταν αποδίδεται σε μια ενωτική και συμφιλιωτική Δύναμη που υπερβαίνει τον δυιστικό τρόπο του ανθρώπου.
Πρώτο σημαντικό πεδίο είναι το σώμα-corpus, δοσμένο από τον Δημιουργό του με αναλογίες, λόγους και ρυθμούς που φανερώνουν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Καθώς αυτή η πολυδιάστατη ”επιφάνεια” έρχεται σε επαφή με το οτιδήποτε, αποκτά ένα αποτύπωμα, είτε αυτό εκδηλωθεί εξωτερικά, είτε εσωτερικά. Υπάρχει και κινείται μέσα του ως μια ζωντανή δυνατότητα που πραγματώνεται ή όχι, στα διάφορα επίπεδα των συστημάτων του. Η άυλη πληροφορία που μεταφέρεται είναι η δόνηση. Πίσω από τις μορφές και τα ονόματα, εκεί υπάρχει η δόνηση. Μια καθαρή πληροφορία.
Όμως ο άνθρωπος, για να βιώσει συνειδητά τον Ρυθμό της Δημιουργίας στη γη, οφείλει να γνωρίσει. Τι; Καταρχήν τον εαυτό του. Να δει, να μάθει, να νιώσει και να αισθανθεί τα ”υλικά” από τα οποία είναι φτιαγμένος. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να πάει και πιο πέρα από αυτό. Οφείλει να ξαναγνωρίσει τον Κόσμο και τον εαυτό του απ’την αρχή. Χρησιμοποιώντας ως αφετηρία την γραμμική επαφή του με τους ρυθμούς δύναται να δημιουργήσει χώρο για το αποτύπωμα της δόνησης τους σε κάθε του κύτταρο και να κατανοήσει το εσωτερικό τους νόημα. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να αισθανθεί ενός άλλου είδους αρμονία.
Αυτό είναι μια παράδοξη κατάσταση για τον γραμμικό νου. Ένα αόρατο χέρι εκδηλώνει τον Ρυθμό και ο άνθρωπος, μέσα από τα δικά του χέρια, γίνεται κοινωνός Αυτού. Κάποιος, κάποτε είπε “ο Θεός δεν έχει άλλα χέρια από τα δικά σου”.
Ο άνθρωπος, καθώς βιώνει ολοένα και πιο συνειδητά τον Τρόπο του Ρυθμού, σπάει τον ατέρμονο κύκλο της επανάληψης, ένα νέο στοιχείο εισέρχεται στη ζωή του και του επιτρέπει να πλησιάζει ολοένα και περισσότερο το Μυστικό της Θεραπείας. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το κάνει μόνος.
” Οὗ γάρ εἰσιν δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν. ”
Άννα Βέργου
Μουσικός