ΚΟΥΝΑΤΙΑΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟΣ
Αν μπορώ να πω κάτι που διαπερνά τα επάλληλα επίπεδα της Θεραπείας είναι ότι ο βασικός παράγοντας που κινεί την διαδικασία Δεν είναι το θεραπευτικό μέσον, αλλά η πρόθεση του Θεραπευτή και ο Τρόπος με τον οποίο αυτή εκδηλώνεται.
Η ουσία (ειδοποιός διαφορά) που κάνει κάποιον ομοιοπαθητικό ιατρό δεν είναι η χορήγηση ενός ομοιοπαθητικού φαρμάκου, αλλά η βαθειά γνώση του τι είναι Θεραπεία, ποιος είναι ο ρόλος του Θεραπευτή στην συνάντησή του με τον ασθενή, τι είναι προς θεραπεία, ποιους νόμους ακολουθεί και βέβαια η όσο το δυνατόν ενεργή – ολική παρατήρηση του παρόντος της συνέντευξης και του πώς αυτή εξελίσσεται.
Γεννήθηκα στην Δράμα με πολλές μνήμες γειτονιάς και απλής ζωής. Από το γυμνάσιο και μετά έζησα στην Θεσσαλονίκη. Πέρασα στην Ιατρική σχολή ΑΠΘ το 1978 και αποφοίτησα το 1984. Ακολούθησε η στρατιωτική θητεία και ένας χρόνος ειδίκευσης στην χειρουργική στο 424 ΓΝΣ. Αγροτικό ιατρείο στον υγειονομικό σταθμό Αμοργού για δύο χρόνια με απόκτηση πολύτιμης πείρα στην γενική ιατρική σε συνθήκες δύσκολες. Εκεί άκουσα πρώτη φόρα για την Ομοιοπαθητική.
Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη και έναρξη ειδικότητας γενικής ιατρικής. Παράλληλα ξεκίνησα μαθήματα Ομοιοπαθητικής. Πρώτη γνωριμία με την ψυχανάλυση, η οποία και συνεχίστηκε με 5 έτη εκπαίδευση ατομική και επαγγελματική στο κέντρο αναλυτικής ψυχολογίας, Γιουγκιανής κατεύθυνσης σε συνεργασία με το Ruolo Terapeutico του Μιλάνο και την διεθνή αναλυτική εταιρεία.
Προς τα τέλη του 1989 ξεκίνησε και η επαγγελματική ενασχόληση με την Ομοιοπαθητική. Σταδιακά συγκροτήσαμε, με άλλους συναδέλφους, το πρώτο επίσημο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής στην Θεσσαλονίκη, στο οποίο δίδασκα μέχρι προσφάτως.
Οφείλω βαθύ φόρο τιμής στον Γιώργο Βυθούλκα και στον Βασίλη Γκέκα στους οποίους μαθήτευσα, για την κατανόηση των βασικών νόμων της Ομοιοπαθητικής και για την μετάδοση της πείρας τους. Στον Rajon Sankara για την διεύρυνση του «νόμου των ομοίων».
Με την πείρα ετών και τον διαρκή προβληματισμό σε θέματα θεραπευτικής και εσωτερικής εξέλιξης, τα διαφορετικά μοντέλα εφαρμογής της θεραπείας (κλινικό, ομοιοπαθητικό και ψυχαναλυτικό) σύγκλιναν με αρμονικό τρόπο στην ολιστική προσέγγιση της λειτουργίας του ανθρώπου, πρώτα μέσα μου και αναπόφευκτα στην εφαρμογή της θεραπευτικής τέχνης.
