ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ

Τι είναι η Ομοιοπαθητική

Η Ομοιοπαθητική, ως σύστημα θεραπείας, δεν είναι πολύ παλιό. Ο ιδρυτής της, Σαμουήλ Χάνεμαν, απεβίωσε πριν από περίπου δύο αιώνες. Η ιδέα, όμως, που διέπει την ομοιοπαθητική είναι πολύ παλαιότερη και φτάνει στον Ιπποκράτη με το απόφθεγμα του «όμοια ομοίοις εισίν ιάματα». Μία από τις πολλές ερμηνείες του είναι ότι «αυτό» που σε αρρωσταίνει «αυτό» και θα σε θεραπεύσει.

Εδώ η αντίληψη του ανθρώπινου οργανισμού είναι κάπως διαφορετική. Υπάρχει μια μορφή πολύ βαθειάς ευφυίας σε όλες τις λειτουργίες του, η οποία εργάζεται ώστε ο οργανισμός, στο σύνολό του, να ανταποκριθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε κάθε είδους διαταραχές: αυτές που σχετίζονται με την επιδραση του εξωτερικού περιβάλλοντος (ζέστη, κρύο, υγρασία, τραυματισμοί κλπ) και αυτές που σχετίζονται με το εσωτερικό μας περιβάλλον, είτε βιολογικά (τοξίνες, κάθε είδους, μολύνσεις κλπ) είτε ψυχικά (συναισθηματικά στρες, νοητικές διαταραχές, κατάθλιψη, άγχος, εμμονές κλπ).

Τα διάφορα συμπτώματα που παράγονται δεν θεωρούνται φαινόμενα της πάθησης αλλά φαινόμενα αντίδρασης του ίδιου του οργανισμού, δηλαδή η εμφάνισή τους είναι η καλύτερη δυνατή αντίδραση στις νοσογόνες επιδράσεις. Αυτή η σκέψη αλλάζει το πρόσημο στα φαινόμενα της ασθένειας. Το σώμα πια δεν είναι ένας παθητικός δέκτης διαταραχών αλλά ένα ευεργητικό σύστημα ομοιόστασης. Το σύμπτωμα, από ενοχλητικό μόνο συναίσθημα που θέλουμε να φύγει, γίνεται και κάτι άλλο, φιλικό, βαθύτερος καθρέφτης του τι πραγματικά συμβαίνει.

Με την συνεργασία του ασθενούς λαμβανεται ένα εκτεταμένο ιστορικό, που περιλαμβάνει οικογενειακό κληρονομικό, παθήσεις παιδικής ηλικίας, παρούσες ασθένειες, συνήθειες, διάφορα χαρακτηριστικά της ζωής του (ύπνος, διατροφή, εφίδρωση, θερμορύθμιση κλπ) και βέβαια βασικές πληροφορίες για τον χαρακτήρα, τον τρόπο αντίδρασής του στα στρες, φοβίες, ψυχολογικό ιστορικό και συνθήκες ζωής. Η παρούσα κατάσταση που οδήγησε τον ασθενή στο ιατρείο με όλα τα κλινικά συμπτώματα, τα εργαστηριακά ευρήματα, τις απεικονιστικές εξετάσεις και ό,τι άλλο μπορεί να βοηθήσει σε μια πλήρη εικόνα της διαταραχής, εξετάζονται διεξοδικά και καταγράφονται με κάθε λεπτομέρει. Σκοπός είναι να μπορέσει ο θεράπων ιατρός να παρατηρήσει όσο πιο αντικειμενικά γίνεται τον ολικό τρόπο λειτουργίας του οργανισμού και τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται μια διαταραχή σε όλα τα επίπεδα ύπαρξης. Επομένως, να γνωρίσει τον βασικό τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να αντιρροπηθεί η διαταραχή μέσω της δημιουργίας συμπτωμάτων.

Το επόμενο στάδιο είναι να εντοπισθεί ποιο ομοιοπαθητικό φάρμακο έχει χαρακτηριστικά που αναλογούν όσο καλύτερα γίνεται στα συμπτώματα του ασθενούς. Η χορήγησή του προκαλεί σαν αντίδραση επιπλέον κινητοποίηση του οργανισμού, ώστε η επαναφορά μιας καλύτερης ισορροπίας να γίνει δυνατή.

Απαγορεύσεις

Στην ομοιοπαθητική υπάρχουν ουσίες, όπως ο καφές, η καμφορά, η μέντα, η κανέλα, που συνηθίζεται να απαγορεύονται. Οι ουσίες αυτές, στην βάση τους, είναι διεγερτικές και ισχυρά αρωματικές. Κατά την δική μου εμπειρία, αυτό δεν είναι απόλυτο. Σε αρκετούς ασθενείς, ιδίως σε όσους είναι ήδη σε κάποια διέγερση όπως αϋπνία, ευερέθιστο έντερο, υπερθυρεοειδισμός, υπέρταση,κλπ, καλό είναι να αποφεύγονται ούτως ή άλλως, είτε κάνουν ομοιοπαθητική είτε όχι. Σε άλλους αυτό δεν είναι απαραίτητο και ένας καφές, που θα πίνεται σε κάποια διάρκεια, δεν επηρεάζει αρνητικά τον οργανισμό. Είναι στην κρίση του ιατρού ποιες ουσίες θα συστήσει να αποφεύγονται.

Λήψη συμβατικής θεραπείας

Αρκετοί ασθενείς προσέρχονται ενώ ήδη παίρνουν αγωγή για χρόνια προβλήματα (υπέρταση, διαβήτης, αυτοάνοσα, καρδιοπάθειες κλπ). Σε αυτές τις περιπτώσεις απαιτείται προσοχή και καλή γνώση της βασικής συμβατικής φαρμακολογίας. Ο βασικός κανόνας είναι ότι, αν κάποιος χρησιμοποιεί μπαστούνι για να ισορροπεί κάπως, δεν του το παίρνεις απότομα, γιατί κινδυνεύει να πέσει και να δημιουργηθούν πιο πολύπλοκα προβλήματα. Υπάρχουν τρόποι χειρισμού τέτοιων καταστάσεων, όχι πάντα απλοί, και σε πολλά περιστατικά γίνεται σταδιακή μείωση των συμβατικών φαρμάκων παράλληλα με την βελτίωση των συμπτωμάτων, λόγω της ομοιοπαθητικής αγωγής. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η εφαρμογή της ομοιοπαθητικής και η ανάδειξη των θεραπευτικών δυνατοτήτων της πρέπει να γίνεται από ιατρούς.

Τι είναι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα

Τα ομοιοπαθητικά παρασκευάζονται από φυτά, ορυκτά, μέταλλα, άλατα και κάποιες ουσίες ζωικής προέλευσης (π.χ. δηλητήριο μέλισσας). Θεωρητικά κάθε ουσία που υπάρχει στην φύση μπορεί να γίνει ομοιοπαθητικό φάρμακο. Ο τρόπος παρασκευής τους περιλαμβάνει διαδοχικές αραιώσεις της βασικής ουσίας σε πολύ μεγάλο βαθμό με παράλληλη διαδικασία κρούσεων – δυναμοποίησης του διαλύματος. Με αυτόν τον τρόπο αδρανοποιούνται οι άμεσες χημικές δράσεις του διαλύματος και ενισχύεται η δυναμική -ενεργειακή δράση του. Εξαλείφεται κάθε τοξική δράση, και γι’ αυτόν τον λόγο είναι φάρμακα ασφαλή, χορηγούνται σε βρέφη, νήπια και εγκυμονούσες γυναίκες, χωρίς κανέναν κίνδυνο.

Σε ποιες ασθένειες βρίσκει εφαρμογή η Ομοιοπαθητική

Πρακτικά σε κάθε ασθένεια οξεία ή χρόνια πλην των επειγόντων χειρουργικών περιπτώσεων. Τονίζεται μια φορά ακόμα ότι ο ιατρός πρέπει να έχει πολύ καλή διάκριση πότε, πώς και τι θα χρησιμοποιήσει για την θεραπεία του εκάστοτε ασθενούς. Συνοπτικά μπορούμε να αναφέρουμε κάποιες παθήσεις που αντιμετωπίζει η ομοιοπαθητική:

  • Παιδιατρική: δερματοπάθειες, άσθμα, λοιμώξεις, αλλεργίες ανώτερου και κατώτερου αναπνευστικού κλπ
  • Δερματολογία: έκζεμα, ψωρίαση, ακμή, παθήσεις ονύχων, κάθε είδους τριχοπτώσεις, κνίδωση, έρπης, έρπης ζωστήρας
  • Ρευματολογία Αυτοάνοσα: ρευματοειδής αρθρίτιδα
  • Παθήσεις θυρεοειδούς, μυοσκελετικά προβλήματα, κεφαλαλγίες διαφόρων ειδών, πεπτικού, γυναικολογικού, καρδιαγγειακού συστήματος, αυπνίες κρίσεις πανικού, αγχώδεις διαταραχές, εμμονές, κατάθλιψη, διαταραχές συγκέντρωσης, προβλήματα μνήμης κλπ.
Η Ομοιοπαθητική θεραπεύει ασθενείς και όχι ασθένειες. Παραπάνω αναφέρθηκαν κάποιες ασθένειες για λόγους κατανοητής επικοινωνίας με την καθημερινή γλώσσα. Ακόμη, ούτε καν υπονοείται ότι η Ομοιοπαθητική είναι ένα είδος πανάκειας. Ο κάθε ασθενής είναι ξεχωριστή περίπτωση και τα όρια θεραπείας δεν μπορεί να γενικευθούν.